Acı öfke yaratır. Çektiğimiz acılar arttıkça öfkemiz de artar. Öyle bir doğru orantı vardır ki yorar ve yıkar.
Fiziksel acılarımızın yanında, düşünsel ve ruhsal acılar da çekeriz. Bazen içsel bazen dış uyaranlardan gelen acılar öfkelendirir bizi.
Bir cümle vardır insan acıdan delirdiğinde insanlar onun acısını değil deliliğini görürler diye. Yani acılarla beraberinde gelen öfkeyi yönetmek yani şiddete dönüştürmemek o kadar da hiçbirimiz için kolay olmasa gerek.
Her tür şiddet hali kanunlarda yer almamaktadır. Kanunlar dahilinde hakaret etmeden bir insana zarar vermek sözlerle, tavırla yani onu yok sayarak ve damgalayarak, aşağılayarak, alay ederek mümkündür.
Acı içindeki birine zarar vermeniz ve onu zararlı hâle getirmeniz neredeyse kesinlik arz etmektedir. İnsanların umutlarıyla vaatlerde bulunarak oynamak da bir tür şiddettir.
Canı yanan can yakabilir. Çünkü acı bütün bedene sadece fiziksel olarak değil düşüncelere ve hislere nüfuz eder. Kangren gibi yürür bedende ve kardeşi öfke ardından, çok bekletmeden bizi gelir. Biz ne kadar geleni kovarsak o denli bizi ablukaya alır. Duygular ve düşünceler bırakın gelsin. Onları iyi ağırlamamız acılarla gelen öfkeyi yönetebilmemizi kolaylaştıracaktır.
Ahmet Kaya’nın parçasındaki gibi “Acı Çekmek Özgürlükse Özgürüz İkimiz de” yani canlı olabilmenin, varlığımızı kaale alabilmenin ve hissederek yaşayabilmenin en üretken duygu da olabilen acının bizi empati kurmakta ve bu yönde sempati duymakta özgür kılacaktır.
Acı bırak öfkeyle gelsin. Sen sarıl daha çok kendine ve hayatta olduğunu ve yok saydığın kendini fark et.Kendini daha çok sev ve esne ve de özgür bırak ruhunu ki üretebil.
Ey okur yalnız hissedebilirsin ancak yalnız değilsin.. Çünkü şu an tek başına acı çeken bir sürü can var. Sadece farklı yerlerdeyiz. Bunu hatırlat ki acın hafiflesin!!
