Evet ,dün 28 Şubat 2024 günü kıvrım kıvrım Besni yoluna tırmandım. “SERÇE” Markalı arabnamla.16-17 yaşlarımızda tırmanırdık.ASKERİN arabasıyla.O ağaçlar çiçek açardı bu mevsimde.Sonrada çağlalar “Ben buradayım” diye şenlenirdi sanki.Bizlerde birkaç dakika mola verip .bir kaç avuç toplardık onlardan.Gölbaşı –Besni yolunda.
Aradan yıllar geçti.Hiç unutamadım.Ne okulumu nede okul çevresindeki akasya ağaçlarını.O akasya ağaçlarına kim bilir kaç kere yazdık aşık olduğumuz kızların adlarını.İşte dün okulun o yokuşunu yeniden indim.Hayatta kalan bir akasya ağacına bir kızın adını yeniden yazdım çakının ucuyla.Yani kendimi on yedi yaşıma indirdim yeniden.Yanımdan genç bir kız geçiyordu.Ondan rica ettim” Bu yokuşun görüntüsüyle benim bir fotoğrafımı çeker misin” diye.
Anlaştık.Sordum ona; “Kaç yaşındasın “diye.On yedi yaşındayım ,ama neden burada fotoğraf çekilmek istediniz?dedi. O yılları özetledim.Tekrar sordu.”Şu akasya ağacına bir şeyler çiziyordun.Ona baka bilir miyim ? “ Ve “Siz buraya bir isim yazmışsınız.Bu ne anlama geliyor?Hikayesini anlata bilir misiniz ?
Anlattım…Ve ağlama başladı.Sonrada "Benim babamda Öğretmen.Oda bu okulda okumuş.”Devam ederek…Babamda yazmış mıdır,bu akasya ağaçlarına. “Ona soracağım” İşte şu resmimi o hanım kız özere bezene çekti. Ve bu yokuşta tarih de yerini almış oldu yeniden.,
Not:O okulumuzun yerine daha modern bir okul yapılmış.Henüz faaliyette değil.
Merhaba o güzel yıllar.merhaba anılar.Merhaba sevgili arkadaşlarım.Merhaba umutlarım.Öğretmenlerimiz .Hoşça kal Besni.Tekrar geleceğim.
