“Sevgililerinizi de anlatın.”
Okul arkadaşım Mehmet Turan Özer aldı götürdü beni gölün kıyısında kahvelerimizi yudumlarken, hüzünlü olan gölümüz konuşmaya başladı:” Ben yeniden uyandım dostlarım. Bakın martılarda geldiler. Onlara yüzme öğretiyorum. Siz iki öğretmen hoş geldiniz. Bana bakın. Yeniden uyandım işte…
O deprem illeti hepimizi yasa boğmuştu. Sustuk, sustuk ve sustuk!”
Ve gölümüzün son cümleleri:” Aşklarınızı, sevdalarınızı, hatta gençlik sevgililerinizi de anmayı unutmayın. Ben de anı defterime kaydedeyim onları. Sonsuza kadar bende kalsınlar. Bakın ben sır küpüyüm. Gazetede yayınlamam.”
Eh! Madem gölümüz dile geldi., anlatalım o zaman. Besni Öğretmen Okulunda âşık olmaya başlamıştık. Tabi ki her hafta bir kıza âşık oluyorduk. Ne ilkini ne de sonunu bağlayamadık. İpler kırıldı okul bitti.
Bilinmeyen vilayetlere çıktı tayinlerimiz. Ara ki bulasın onları? Bizler hüzünlü, onlar gözü yaşlı elli yılı geride bıraktık işte.
Neden yazıyorsun o zaman? Şunun için yazıyorum: Günümüz gençleri aynı hataya düşmesinler diye...
Evet günümüz gençleri çok cesaretliler. Gelecek bahara bırakmıyorlar aşklarını. Gerek kızlar gerek se delikanlılar çok çok cesaretliler ve daha akıllılar.
Şunu biliyorlar. Canlıların ömürleri sonsuza kadar uzamıyor.
Gıpta ile bakıyorum onlara. Sakın bizim durumumuza düşmeyin olur mu?
