Hiçbir turşu kırk beş yıl öncesini hatırlatmamıştı bana. Anlat o zaman diyeceksiniz. Anlatıyorum:
Adıyaman’ın ova köylerinden olan Hasankendi köyüne dönüyorum. ( Tabi Kullar köyünden sonra)
O zaman siyasi çalkantılar yayık gibi yayıyordu. Atatürkçü öğretmenleri! Öğretmen olduğum Hasankendi’nin yakınında bir köy vardı. Arada bir buluşuyorduk oranın öğretmeni Cafer Akbaba ile…
Eşim Gülbeden Hanım fasulye turşusu yapmıştı bir kavanoza. Hafta içinde öğrencilerimle Cafer Akbaba’nın bulunduğu köye gidiyordum.
Gülbeden Hanım:” Etem bu turşuyu Cafer öğretmene götür.” Vardık Cafer Akbaba öğretmenimin yanına tabi; fasulye turşusuyla birlikte. Kırk beş yıl sonra aranıyorum… “Ben Cafer Akbaba” ve devam ediyor.” Bana getirdiğin o fasulye turşusunun hala tadı damağımda…” Ve bir iki gün önce Cafer Hocaların konuğu oluyoruz Aydın’ın Didim ilçesinde …
Aile üyelerimizle birlikte yeniden buluşuyoruz. (Akbaba ailesinin eşi, kızı ve torunu)…
Çığlıklar atılıyor, gözlerimiz yaşarıyor ve hasretle sarılıyoruz…
Burada insan olabilmenin sırrına vakıf oluyoruz. Nedir insan olabilmek? Bu soru o kadar anlam yüklü ki;
-İçinde kültür var, sevgi var. Unutulmamak var. Çıkar ilişkisi olmadan, dost olabilmenin erdemleri var…
- Benim okuyucularım bu sırra vakıf olan insanlardır…
Selam olsun Akbaba ailesine. Tekrar görüşmek dileğiyle.
