“Ancak bu sınırın ötesine geçmeyelim.
Dişlemeyelim sessizliğin çevresindeki kabuğu.
Ne karşılık vereceğimi bilemem!”
(Neruda)
Saat beşe yaklaşıyordu. İçeride ve dışarıda vatandaşlar sorunlarını anlatmaya gelmişlerdi…
İçeriden çıkanlar gülümseyerek ayrıldılar oradan… Bakalım makama alınanlar da gülümseyebilecekler miydi?
Onlarda gülümseyerek çıktılar…
Sevgili yoldaşım İbiş İlhan ile bende içerideyiz. Sıcak bir yaklaşımla karşılandık ve onun karşısına oturduk.
Kendimi tanıttım ve “Kaçamak bakışlar ve Öğretmen” kitabımı verdim.
Önce göz attı. Rastgele bir yârinden birkaç cümle okudu.” Anılar romanı mı Hocam?” Dedi. Devam ederek:” Ben de düşünüyorum anılarımı yazmayı” cümlesini söylerken göz göze geldik.
Belki birkaç saniye gözlerimiz anlattı kendilerini… Çok yorgun gözüküyordu!
Sordum: Çok mu yordular vatandaşlar sizi?
Cevap: “Onları boynu bükük göndermek istemiyorum. Yetişebiliyor muyum? Bilmiyorum ama; imkanlar ölçüsünde çare yaratmaya çalışıyorum.
Yirmi dakikalık zamanda, sanki büyülendim. Çok kararlı, korkusuz ve bilge, her cümlesinden kültür ve vicdan akıyordu sanki…
Hiçbir yazımda kullanmadığım şu cümle beynimi zorlayıp duruyordu: “İşte canlı bir tapınak oturuyor karşında...” Tabi ki bu cümlemi ona söylemedim.
Duvarda asılı olan Atatürk ile göz göze geldim. Şunu fısıldar gibi geldi bana:
“ Bu laik cumhuriyetin bu savaşçıları oldukça, korkma çocuk; Sonsuza kadar yaşayacaktır bu cumhuriyet…”
Etem: Atam bu eserini sonsuza kadar yaşatacağız…
Şimdi gelelim Neruda’nın şu cümlelerine:
“Ancak bu sınırın ötesine geçmeyelim.
Dişlemeyelim sessizliğin çevresindeki kabuğu.
Ne karşılık vereceğimi bilemem!”
Zorlamayın onu vereceği cevabın altında kalırsınız karışmam.
Değerli arkadaşım İbiş İlhan. Sana çok teşekkür ediyorum.
Bu yürekli kaymakamımızla beni tanıştırdığın için…
Ona yürekten başarılar diliyorum.
