Uzun bir caddede; Öğretmen Okulu son sınıf öğrencisi Duman, okulun yokuşundan tırmanarak evine gidiyor.
Kalın bir pardösü ve yakasındaki büyükçe bir düğme deliğinden, yanı başında yürüyen; biraz uzun boylu delikanlı, o yaka deliğinden kıza bakıyor!
Esmer güzeli kız hızlanıyor olmuyor, yavaşlıyor olmuyor. Gür ve siyah perçemini oğlandan yana düşürüyor, çare yok…
Dönüp bakıyor geriye. Gelen sınıf arkadaşı Bulut. Yavaşlıyor, Bulut da hızlanarak ulaşıyor onların yanına.
Oğlanla kızın arasında kalıyor. Bu şekilde yaka deliğinden bakan gözden korunuyor… Duman.
Bir gün sonra; Bulut öğle tatilinde o kızın yanına yaklaşarak” Seni o yaka deliğinden kurtaran sınıf arkadaşına bir sözün olacak mı?”
Duman kara gözlerini; oğlanın ela gözlerine kilitleyerek, bir dakika kadar bakışıyorlar ve “bu kadar yeterli mi? “Diyor ve hızla uzaklaşıyor.
Bulut deliye dönüyor! Her öğle tatilinde bu bakışlar devam ediyor.
İyi ce yaklaşıyor Bulut dumana ve şu cümleyi kuruyor:” Seni seviyorum. Sana sevdalıyım. Bunun bir çaresi olmalı. Okul bitmek üzere. Bu sevdanın karşılığı var mı sende?”
Duman;” Evet bunun karşılığı var. Onu seslendiremiyorum. İleri de izarın içinde yürüyen annem; okula gelip giderken beni takip ediyor. Güya ben anlamamış gibi duruyorum. Şuna inan bir erkek arkadaşım olduğunu anlasa kesin beni zehirler!!!”
Son bir hafta kalıyor okulun bitmesine. Bir mektup yazıyor Bulut: Mektubun son cümlesi: Merhaba Duman. Bu sevdayı tutsak bırakma lütfen.
Yazarın notu. O sevda tutsak kaldı.
